Durmayan Nesil; Ashab-ı Kiram

İslam’ın ilk muhatapları, Hz. Peygamber’in eşsiz yoldaşları olan Ashab-ı kiram; her biri ayrı bir cevher taşıyan insanlardan oluşmaktaydı. Rasulullah ile en zor günleri yaşayan, kutlu daveti başlarının üzerinde titizlikle taşıyan, insan olmalarının doğası gereği hata etseler dahi inat etmeden rücu eden, birbirlerini hayra davet edip şerden geri tutmaya gayret ederek müstesna topluluk olarak tarihe geçen Sahabe nesli, birçok hüsn-ü misali hayatlarıyla ortaya koyan örnekliklerle doludur. Allah Resulü aleyhisselam onlarla yaşadı, onlarla zorlukları göğüsledi, onlarla hüzünlendi, neşelendi, zaferler gördü ve devlet kurup medeniyet inşa etti. Ashab-ı kiram, her şeyleriyle Rasulullah’a destek oldular; canları ve mallarından geçtiler. Allah’a itaatin Rasulullah’a itaat olduğunu bilerek yaşadılar ve O’nun sözünün üstüne söz söylemediler. Sorulara; Allah ve Resulü en iyisini bilir, diyerek cevap verdiler. Kendilerinden Allah’ın razı olduğu bir topluluk haline geldiler.

Bu eşsiz toplum öylesine Rasulullah’a bağlı idiler ki; Hz. Peygamber’in vefatına inanmak istemediler. Bir türlü kabullenemiyorlardı bunu. Öyle ki Ömer r anh; “Kim Muhammed öldü derse onun kellesini alırım” diyecek kadar kendinden geçmişti. Tam bu esnada Ebubekir’in r anh gelişiyle Ashab kendine gelmiş, O’nun ikazıyla silkinip hayatın devam ettiğini anlamışlardı. Rasulullah’tan sonra ise İslam’ın daim olduğunu bilen Ashab-ı kiram, durmadı, gayrete devam etti. Çünkü onlar Allah Resul’ünden öğrenmişlerdi ki; Cihad ölünceye kadar devam eden bir gerçekti. Onlar da bu ölçüyü hayatlarının merkezine yerleştirmişlerdi. Bu uğurda bir ömür geçirmek onlar için en büyük şerefti. Allah için cihad etmek ve ilay-ı kelimetullah yolunda yaşamak, tek gayeydi.

“İnananlardan özürsüz olarak yerlerinde oturanlar ile mal ve canlarıyla Allah yolunda cihat edenler birbirine eşit değildir. Allah, mal ve canlarıyla cihad edenleri, mertebe yönüyle oturanlardan üstün kılmıştır. Allah hepsine de cenneti vaad etmiştir, ama Allah cihad edenleri, oturanlara, büyük ecirler, dereceler, mağfiret ve rahmetle üstün kılmıştır.”(Nisâ, 95-96). Bu ayet-i kerime ışığında hayatına yön veren bazı sahabeler Medine’de durmadı, duramadı. Kimisi doğup büyüdüğü, kimisi yaşayıp ömrünü geçirdiği şehirden ayrıldı. Ayrılanların niyeti ise Allah’ın adını cihana duyurmak ve O’nun adıyla şehirleri ihya etmek idi. Çünkü onlar Rasulullah’tan bunu öğrenmişlerdi. Gittiği yere İslam’ı taşıyan, düşmanlarına bile İslam’ın güzellikleriyle yanaşan, insanlığın düştüğü yerde İslam’ın desteğiyle onları kaldırıp güzelleştiren, en mükemmel düzen ve yaşamı tesis eden İslam nurunu her karanlık noktaya taşımaya gayret eden Allah Resulü ile yol alan nesil; O’ndan sonra da bu bayrağı en uçlara taşıyarak adım attılar.

“Yeryüzünde fitne kalmayıncaya ve din tam anlamıyla Allah'ın oluncaya kadar onlarla savaşın. Eğer vazgeçerlerse sataşmayın. Zulmedenlerden başkasına düşmanlık yoktur.” (Bakara, 193) Cihad ruhunun aşılı olduğu sahabe-i kiram İslam’ı bugünlere taşıyan ilk nesildir. O öncüler sayesinde İslam Medine’den Arap yarımadasına, oradan da dünyanın dört bir yanına taşındı. Ebu Eyyub el-Ensari r anh yaşı ilerlemiş olmasına rağmen İstanbul’a kadar geldi.  Ebu Ubeyde b. Cerrah r anh Kudüs’e ulaştı. Büreyde b. Husayb r anh Horasan’ı ihya etti. İsimler uzayıp gitse de bilinen şu ki; sahabe-i kiram r anhüm durmadı ve kazandı. “Kim Allah’ın ismi yücelsin diye savaşırsa sadece o, Allah yolundadır” (Buhârî, Cihâd, 15) hakikatine uygun bir yaşam ortaya koymaya gayret ettiler. Allah da gayretleri ve samimiyetlerine karşın işlerine bereket verdi. İslam neşv-ü nema buldu. Bugün artık bayrak bizdedir. Olduğumuz yerde İslam’ın varlığını hissettirecek, gideceğimiz yere Din-i Mübin’i taşıyarak çökmüşlüğe engel olacak, durmak üzere olan hasta kalplere taze kanlar ulaştıracak, bir kurtuluş bekleyenlere ışık olacak olanlar bizleriz. Allah’ın adının her şeyin üstünde olması için gayret etme görevi artık bizdedir. Allah gayretimizi artırsın. Âmin.